ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ |
|
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ |
Μια ημέρα στέρηση από την αμαρτία
Στις αρχές του ΙΘ΄ αιώνος, η Μονή του Αγίου Παντελεήμονος Αγίου Όρους, το Ρωσικό, που την εποχή αυτή είχε Έλληνες μοναχούς, ήταν πλήρως εγκαταλελειμμένη. Η Ιερά Κοινότης, λοιπόν, το έτος 1803, αποφάσισε να διαγράψει το μοναστήρι από τον αριθμό των αγιορειτικών μονών, και απευθύνθηκε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Καλλίνικο με ανάλογη αίτηση. Ο Πατριάρχης απέρριψε αποφασιστικά τέτοια πρόταση και έδωσε εντολή να φροντίσουν αμέσως για την εξεύρεση εμπείρου και πνευματικού Ηγουμένου, στου οποίου τα χέρια θα παρέδιδαν όσο το δυνατόν γρηγορώτερα το κοινόβιο για να το ανασυγκροτήση.
Μόλις η Ιερά
Κοινότης έλαβε γνώση της Πατριαρχικής αποφάσεως, επέλεξε και πρότεινε τον
Έλληνα π. Σάββα, ηλικιωμένο ιερομόναχο της Σκήτης Ξενοφώντος, ο οποίος κατά
τη γνώμη τους ήταν ικανός να αντεπεξέλθη στο έργο που επρόκειτο να του
ανατεθή.
Σε κάποια από
τις ελληνικές οικογένειες, του ανέφεραν για ένα συγγενή τους, νεαρό έμπορο,
ο οποίος σχετιζόταν με τους αντιπροσώπους των σουλτανικών χαρεμιών και
προμήθευε στο προσωπικό τους ποικίλα εμπορεύματα. Πέραν τούτου όμως, ο
νεαρός έμπορος δημιούργησε και άλλου είδους σχέσεις με τις φυλακισμένες, τις
οποίες επισκεπτόταν καθημερινώς.
Οι συγγενείς του,
μιλώντας περί αυτού στον π. Σάββα, είπαν ότι θα τιμωρηθή αυστηρά από τους
Τούρκους σε περίπτωση που αυτό γίνη γνωστό. Έτσι,
τον παρεκάλεσαν να λυτρώσει με τη μεσολάβησή του, το νεαρό από τέτοιο
κίνδυνο.
Ο δυστυχής….ελκόμενος
από την αμαρτία όπως ο σίδηρος από τον μαγνήτη δυσκολεύτηκε αλλά δέχθηκε τη
συμβουλή. Ίσως
εξ αιτίας ντροπής ενώπιον του Γέροντος και των συγγενών του, περισσότερο
όμως επειδή ο σοφός Γέροντας δεν του ζητούσε παραίτηση από την αμαρτία, αλλά
στέρηση μόνο για μία ημέρα.
Ενήστευσε
εκείνη την ημέρα, έλαβε τη συγχώρηση δια της ευχής και τη θεία Κοινωνία και
μετά τη θεία Λειτουργία γευμάτισε με τον π. Σάββα και με τους συγγενείς.
Κατά τη
διάρκεια του γεύματος και δήθεν τυχαίως, ο Γέροντας πρότεινε να προσπαθήση
εκείνη την ημέρα να μην πάη στο χαρέμι και να κοινωνήση πάλιν την επόμενη.
Επειδή δεν
έβλεπε καμία αντίδρασι, άρχισε εγκαρδίως να τον παρακαλή, υποσχόμενος εκ
νέου ότι μετά τη Θεία Κοινωνία θα τον αφήση ελεύθερο να πράξη κατά την
επιθυμία του. Αφού
έλαβε την συγκατάθεση τον κοινώνησε και την άλλη ημέρα.
Πρότεινε να
τον ξανακοινωνήση με τους ίδιους όρους, δηλαδή και εκείνη την ημέρα να μην
πάει στο χαρέμι, και τον κοινώνησε και την τρίτη ημέρα.
Τότε φάνηκε
πώς ενήργησε σωτηριωδώς η χάρις του Θεού, κατά την ζώσαν πίστην του Γέροντος
και τις προσευχές των συγγενών. Η καρδιά του νέου μαλάκωσε και άρχισε σιγά
σιγά μέσα του να αισθάνεται τη νέκρωση των φλογισμένων παθών.
Ο π. Σάββας
συνέχισε να τον κοινωνή επί σαράντα ημέρες και την τελευταία φορά του είπε:
- Πήγαινε τώρα
όπου επιθυμείς, ακόμη και στο χαρέμι δεν σε εμποδίζω!
(Αναδημοσίευση
από το αναφερθέν βιβλίο του ιερομόναχου Αντωνίου) Πηγή: βιβλ. υπ.αριθμ. 4, της σειράς Αγιορείτες Πατέρες του 19 αιώνος - του ιερομονάχου Αντωνίου - εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2005
|